Ze neemt met veel overtuiging een slokje van haar likeur. Ik knik instemmend en neem een slok uit mijn bijna lege glas water. Het licht van de kaarsen tonen genadeloos de vettige plekken op mijn glas. We zijn al lang klaar met ons etentje. Zij werkt al ruim 10 jaar als Head of Communications van een beursgenoteerd bedrijf, dat in de aandelenmarkten actief is. Ik werk al ruim 18 jaar in de financiële journalistiek. We zijn het heel erg met elkaar eens.
Anoniem: “Alles is communicatie. Alles. Niets, maar dan ook helemáál niets, is géén communicatie.”
Bekijk eerdere minicolumns over communicatie, media en journalistiek hieronder!
We komen op de stelling dat ‘Alles communicatie is’ doordat we onze ervaringen delen over managers en topmensen uit het bedrijfsleven in de media. Ik begon ons gesprek met de opmerking dat ik eigenlijk altijd journalist ben. Ik bekijk de wereld continu met een mix van kritiek, logische analyse en kansen voor een publicatie. Bij het voorgerecht komen we tot de conclusie dat het juist háár taak is om haar bedrijf, het merk en de stakeholders van het bedrijf continu te scannen op risico´s. Maar wat deze Head of Communications risico’s noemt, zijn voor de journalist een kans. Ik neem de laatste hap van de bruschetta.
Het gesprek gaat verder terwijl we ons Italiaanse hoofdgerecht eten. Ik vertel haar dat er aandelenanalisten zijn die niet alleen kijken naar de financiële en bedrijfseconomische prestaties van een beursgenoteerde onderneming maar ook naar de personen en het management dat het bedrijf leidt. Daarbij vallen regelmatig termen als ’trophywife’, ‘Porsche als leasebak’, ‘Tweede leg’ en vrouwelijk middle-management met ´more legs then vision’. We zijn het eens; topmannen en vrouwen waarop een of meerdere van dergelijke zaken betrekking hebben, zijn een probleem voor de communicatie-afdeling. Ik smul van de pasta.
Het nagerecht komt. Ze vertelt een verhaal over een van haar topmannen. Hij koopt een reusachtig luxe vakantiehuis aan de andere kant van de wereld. Het huis en de nieuwe eigenaar komen met tekst en interieurfoto’s in de lokale media. Ze vertelt dat ze in deze casus haar verantwoordelijkheid als head of communications heeft genomen. Niets mag meer gepubliceerd worden zonder dat het haar ogen heeft gezien en goedkeuring voor publicatie heeft gekregen. Ik snap haar terwijl ik een hap van mijn ijscoupe neem.
Het huis dat hij koopt, de auto die hij rijdt, de producten die hij aanschaft, de hobbies die hij heeft, het gedrag van zijn kinderen en zelfs de woorden die hij in privé-omgeving uitspreekt; álles wat een CEO doet en zegt, kan de ondernemingen waarvoor hij werkt, schaden. Het vakantiehuis dat hij kocht, werd namelijk gekocht met het geld dat verdiend is aan klanten en investeerders. De auto die hij rijdt, is waarschijnlijk betaald met het geld dat verdiend is aan klanten en investeerders. De boodschappen die hij koopt, komen uit het salaris dat verdiend werd aan klanten en investeerders. De hobbies die hij heeft, worden betaald met het geld dat verdiend is aan klanten en investeerders. Zijn kinderen en familie worden verzorgd met zijn inkomen dat verdiend is aan klanten en investeerders. En zelfs wat haar CEO zegt, moet van haar in lijn zijn met de producten, diensten, missie, visie en strategie van het bedrijf waarvan jij de belangrijkste man is. Niets van het bovenstaande mag in strijd zijn met zijn geloofwaardigheid. Ik leeg met een laatste teug mijn espresso.
Voor de financieel journalist die goed oplet, bevestigde zij wat ik als journalist weet; de corporate wereld kan een journalistiek paradijs zijn, want ‘Alles is communicatie’. Zelfs het restaurant waar een topman van een restaurantketen gaat eten.
René de Mochy is Columnist bij WBN, heeft u vragen voor hem, mail dan naar rene@wbn.nl