Banken voelen de pijn van hun net-zero beloftes. Zo bleek uit het artikel van het FD ‘Er komen barsten in de wereld van klimaatfinanciering’. De financiering van de energietransitie, die vele duizenden miljarden dollars kost, begint te haperen en dat is een van de heetste hangijzers in de internationale banksector.
De rendementen van fossiele brandstoffen en fossiel intensieve sectoren zijn te aantrekkelijk om te laten liggen. Conclusie is dat de financiële sector de transitie om gevaarlijke klimaatverandering te voorkomen niet of onvoldoende snel gaat maken. De risico’s die zij vandaag daarmee lopen wegen zij blijkbaar zwaarder dan de risico’s voor de samenleving maar ook de sector zelf op langere termijn.
Van banken zouden we mogen verwachten dat zij die risico’s op langere termijn ook erkennen. Door daar zelf naar te handelen en er bij de politiek op aan te dringen die risico’s in te prijzen of wettelijk vast te leggen in normen. De eerste prioriteit van banken en andere financiële instellingen zou daarom een pleidooi moeten zijn om fossiele subsidies en fiscale voordelen voor fossiele brandstoffen snel af te bouwen. En de tweede prioriteit het creëren van een ‘level playing field’ door financiële instellingen te verplichten te voldoen aan de eis dat financieringen in lijn zijn met het 1,5 graden doelstelling.
Nederlandse banken en andere financiële instellingen hebben zich gecommitteerd aan het Klimaatcommitment en daarvoor klimaatactieplannen opgesteld. Maar van het stellen van de noodzakelijke harde doelen die daartoe leiden is nog geen sprake. Het is zaak dat zij blijven vasthouden aan hun plannen en de bijbehorende scherpe doelen stellen. Ook, of juist, als onder een nieuwe coalitie klimaatambities worden afgezwakt.
Dit is een expertquote van Piet Sprengers
